Έμμετρες σκέψεις.

Ο διάολος δεν είχε δουλειά κι άρχισε να κάνει έμμετρες φωναχτές κι επικίνδυνες σκέψεις,

Ζητά τη συγνώμη, την συμπάθεια και την κατανόησή σας που το παραλήρημά του προσβάλει την ποίηση.

Πόθοι

Τον αετό παρακαλώ, μαζί του να με πάρει

Ψηλά για να πετάξουμε, να βρούμε το φεγγάρι..

 Και στο φεγγάρι σα βρεθώ αχτίδα θα διαλέξω

Που σου χρυσίζει τα μαλλιά, να την καβαλικέψω..

 Και να γλιστρήσω πάνω της, να 'ρθώ στην κάμαρά σου

έστω για μόνο μια βραδιά, για να βρεθώ κοντά σου

 Και το φεγγάρι το χλωμό να βλέπω να χαιδεύει..

τ' αγαλματένιο σου κορμί, τ' όνειρο να μερεύει

Πνοή ανέμου να γεννώ, γύρω σου να διπλώσω

να σε φιλήσω στο λαιμό, τα ρίγη σου να νιώσω..

Φιλιά αέρινα καυτά, να δώσω στο κορμί σου..

κι όσο κρατά το όνειρο, ν' αναλωθώ μαζί σου

Τους στεναγμούς σου φυλαχτό, μαζί μου να τους πάρω

να τους 'γροικώ κάθε στιγμή, μακρυά σου σα σαλπάρω...

Κωστής

Ιούνης 2011

Ριζίτικα τραγούδια της Κρήτης. (IΙ)

Ο όρκος

Κόρης φιλίν εζήτηξα κι' είπε μου να τση μνώξω(1)

Και μνώγω τση ΄ς τον ουρανό και λέει μου “Ψηλά ΄ναι”

Και μνώγω τση 'ς τη θάλασσα και λέει μου “Βαθυά 'ναι”

Και μνώγω τση ΄ς την εκκλησιά. “Πέτραις και ασβέστης είναι”

Και μνώγω τση 'ς το κόνισμα (2) “Τάβλα και σγουραφιά(3) 'ναι”

Και μνώγω τση 'ς τη νειότη μου, λέει μου “Ψεύτης είσαι”.

1. να τση μνώξω = να της ορκιστώ. Μνώγω = ορκίζομαι. Από το αρχαίο όμνυμι και ομνύω.
2. Κόνισμα = το εικόνισμα
3. σγουραφιά = ζωγραφιά.

Κωστής.

Ιούνης 2011

Ριζίτικα τραγούδια της Κρήτης. (Ι)

Όταν σταματά να δουλεύει από μόνο του το ακατοίκητό μου, όπως έλεγε και η αξέχαστη Μαλβίνα Κάραλη, θα αναρτώ εδώ από ένα παλιό δημοτικό τραγούδι, από τα “ριζίτικα” της Κρήτης.

Ριζίτικα λέγονται τα τραγούδια που τραγουδιούνται ακόμη στους πρόποδες, στις ρίζες των Λευκών Ορέων.

Τα τραγούδια είναι παρμένα από το βιβλίο :

ΠΛΗΡΗΣ ΣΥΛΛΟΓΗ

ΚΡΗΤΙΚΩΝ ΔΗΜΩΔΩΝ ΑΣΜΑΤΩΝ

ΥΠΟ

ΑΡΙΣΤΕΙΔΟΥ ΚΡΙΑΡΗ

Βα ΕΚΔΟΣΙΣ

Εκδ. Α΄Εν Χανίοις 1909

Εκδ. Β΄Εν Αθήναις 1920.

Σημ. Πολύ θάθελα να μπορούσα να χρησιμοποιήσω τα σημεία στίξεως και το πολυτονικό σύστημα γραφής του συγγραφέα. Δύσκολο όμως. Κωστής.

Πόθος του αντρειωμένου χάριν της αγάπης του.

Νά ΄χεν η γής πατήματα κι' ο ουρανός κερκέλια(1)

να πάθιουν τα πατήματα να 'πιανα τα κερκέλια

ν' ανέβαινα 'ς τον ουρανό να διπλωθώ να κάτσω

να δώσω σείσμα τ' ουρανού να βγάλη μαύρα νέφη

να βρέξη χιόνι και νερό κι' αμάλαγο(2) χρουσάφι

το χιόν' να ρίξη 'ς τα βουνά και το νερό 'ς τσοι κάμπους

'Σ την πόρτα τση πολυαγαπώς τ' αμάλαγο χρουσάφι.

1. Κερκέλια = κρίκοι, χαλκάδες.
2. Αμάλαγο = καθαρό, αμόλυντο.

Κωστής.

Ιούνης 2011

Απορίες.

Όταν ξεκίνησα να γράφω ιστορίες μου σ' αυτό το blog, είχα σκοπό να γράψω ιστορίες που έζησα, μου διηγήθηκαν ή που φαντάστηκα. Ιστορίες αληθινές η φανταστικές και ιστορίες που μπορεί να μας κάνουν να γελάμε ή να λυπούμαστε. Ιστορίες επίσης που μπορεί να μας κάνουν να θυμώνουμε ή που μας εξαγριώνουν που κάποτε συνέβησαν.

Τα γεγονότα όμως που συμβαίνουν γύρω μας πολλές φορές μας ξεπερνούν και η πραγματικότητα μπορεί να είναι πιο άγρια και πιο εφιαλτική από την πιο οργιώδη φαντασία.

Όλοι μας παρακολουθούμε αυτές τις μέρες τις συγκεντρώσεις των αγανακτισμένων συμπολιτών μας στο Σύνταγμα και σε άλλες πόλεις της Ελλάδας. Προχθές το βράδυ,συγκεντρωμένοι στις εξόδους της Βουλής συμπολίτες μας, διαμαρτυρόντουσαν ειρηνικά, όπως άλλωστε γίνεται καθημερινά. Οι εθνοπατέρες όμως που έχουν ευαίσθητα ώτα και επί πλέον φοβούνται περισσότερο από εμάς για την σωματική τους ακεραιότητα, με την βοήθεια των προσωπικών τους και άλλων φρουρών, προτίμησαν άλλη έξοδο από την Βουλή, για να μην έρθουν σ' επαφή με τους διαδηλωτές. Από εκεί και ύστερα αρχίζει η παραπληροφόρηση και οι δηλώσεις κατά πως συμφέρει τον καθένα. Και οι μεγαλοδημοσιογράφοι από τα παράθυρα της TV κάνανε καθένας την δική του ανάλυση, κατά πως συμφέρει τ' αφεντικά τους και όλους εκείνους που τους δίνουν γραμμή και τους λένε τι να μας πουν. Επειδή, εγώ προσωπικά, έχω κλειστά τ' αυτιά μου, στα όσα λένε και αναλύουν και προτιμώ να βγάζω τα δικά μου συμπεράσματα για το τι συμβαίνει στον ταλαίπωρο αυτό τόπο, δεν έδωσα και μεγάλη σημασία στα όσα λέγανε, όπως κάνω συνήθως.

Εκείνο που με τρόμαξε όμως ήταν οι δηλώσεις και εξηγήσεις των πολιτικών μας που προσπάθησε καθένας να δώσει την δική του εξήγηση. Πιο πολύ απ΄όλα με τρόμαξαν οι δηλώσεις του πρωθυπουργού.

Διαβάζω σήμερα στην έντυπη (4η σελίδα /πολιτική) και στην ηλεκτρονική έκδοση της εφημερίδας City Press αποσπάσματα από τις δηλώσεις του πρωθυπουργού :

....”όσοι διαδηλώνουν στις πλατείες απευθύνονται σε εθνικά συστήματα δημοκρατίας, τα οποία είναι αδύναμα και αιχμάλωτα μιας παγκόσμιας εξουσίας”, προσθέτοντας ότι “απαιτείται μια δημοκρατική και ενημερωμένη παγκόσμια διακυβέρνηση, καθώς και ριζική αναμόρφωση της δημοκρατίας, σε εθνικό και περιφερειακό επίπεδο”. (Η υπογράμμιση δική μου).

Προσπαθώ να βγάλω νόημα. Είναι γνωστό πως τα Ελληνικά δεν είναι η μητρική γλώσσα του πρωθυπουργού μας. Όταν προσπαθείς να πεις στα Ελληνικά ότι σκέφτεσαι ή ότι σου γράφουν στα Εγγλέζικα, κάπου δεν θα βγαίνει νόημα.

Τώρα τα ερωτήματα που με τρομάζουν είναι:

• Από πότε χρειαζόμαστε “παγκόσμια διακυβέρνηση” ;
• Δεν είμαστε άξιοι να κυβερνηθούμε μοναχοί μας ;
• Πώς οραματίζεται ο πρωθυπουργός την “ριζική αναμόρφωση της δημοκρατίας” ;
• Από πού μέχρι πού εκτείνεται το εθνικό και από πού μέχρι πού το περιφερειακό επίπεδο ;

Όταν πριν μερικά χρόνια είχε αρχίσει να γίνεται λόγος για παγκοσμιοποίηση (globalization), όλοι μιλούσαν για παγκοσμιοποίηση του εμπορίου και την ελεύθερη διακίνηση των αγαθών. Τα σενάρια τα κρατούσαν ακόμη κρυφά. Κανείς δεν μιλούσε για τις βλέψεις και τα πλάνα της Παγκόσμιας Τράπεζας (World Bank), του ΔΝΤ και των μεγάλων Ευρωπαίων Τραπεζιτών. Κανείς δεν μιλούσε ανοιχτά για παγκόσμιο κυβερνητήριο των ισχυρών που είναι υπεράνω των εκλεγμένων κυβερνήσεων και που φροντίζουν να εκλέγονται κυβερνήσεις/όργανα αυτού του μυστικού κυβερνείου. Απέφευγαν να μιλήσουν ανοιχτά για τα clubs και τις λέσχες των ισχυρών που συνέρχονται κατά καιρούς είτε φανερά είτε μυστικά, και στα οποία είναι μέλη ή προσκαλούνται να συμμετάσχουν πολιτικοί μας.

Όποιος τολμούσε να εναντιωθεί στην παγκοσμιοποίηση, αναθεματιζόταν και τον έριχναν σαν αιρετικό στην πυρά. Τώρα φαίνεται πως πέφτουν τα προσωπεία. Σταμάτησαν να μιλούν συγκεκαλυμμένα. Μας λένε φανερά και χωρίς ντροπή τι σημαίνει ο όρος.

Αποκαλύφθηκαν οι μυστικές επαφές και τα σχέδια για να οδηγηθούμε στην μέγγενη του ΔΝΤ. Οι λογοκριμένες συνεντεύξεις των Ευρωπαίων συνομιλητών του πρωθυπουργού για το πως θα καταλήγαμε από το περίφημο “λεφτά υπάρχουν” στο σημερινό μας κατάντημα και την εξαθλίωση των ασθενέστερων, έγιναν γνωστές.

Η τρομοκράτηση του κόσμου με επικοινωνιακές μεθόδους και προπαγάνδα που θυμίζουν άλλες εποχές είναι στο φόρτε της.

Δεν μας εξήγησε ποτέ η κυβέρνηση ποιος ή ποιοι μας ζήτησαν να τους πουλήσουμε την Ακρόπολη και τα νησιά μας. Μας είπαν όμως πως εμείς δεν τα πουλάμε με οποιοδήποτε αντίτιμο. Θα τα υπερασπιστούμε με το αίμα μας.

Βάσει ποιου σχεδίου κυβερνά η κυβέρνηση. Από ποια κέντρα παίρνει οδηγίες και ποιανού τις εντολές ακολουθεί. Δεν μας τα λέει κανείς αυτά.

...................................................................................................................................................................

Δεν μ' αρέσουν οι συνομωσιολογίες. Απλά προσπαθώ να καταλάβω τι κρύβεται πίσω από τα μισόλογα και τις λέξεις που ξεφεύγουν ή λέγονται επίτηδες από τα διάφορα επίσημα χείλη. Άλλες φορές τα καταφέρνω να βγάζω νόημα και άλλες πάλι όχι. Και μου δημιουργούνται απορίες που θέλω να μου τις λύσουν. Δεν μ' αρέσουν οι προοπτικές που βλέπω να δημιουργούνται για το μέλλον. Για τον εφιαλτικό κόσμο που πάνε να φτιάξουν για τα παιδιά μας. Με τρομάζει και με αγριεύει ο κόσμος αυτός.

Τα πλάνα των μεγάλων και τα εφιαλτικά σχέδια που καταστρώνουν για την Ελλάδα και τις άλλες χώρες του Ευρωπαϊκού νότου τα διάφορα κέντρα αποφάσεων, αναλύονται χρόνια τώρα από τον BobChapman. Διαβάστε ένα σχετικό άρθρο του που γράφτηκε στις 8 του Μάη του 2010, για την Ελληνική και όχι μόνο τραγωδία, κάνοντας click πάνω στ' όνομά του. Κι έχει γράψει και άλλα σχετικά και πριν και μετά.

Το 1979, κάτι Άγγλοι δημοσιογράφοι, κάνανε μια έρευνα για λογαριασμό της τηλεόρασης, σχετικά με τις εξαφανίσεις εγκεφάλων/επιστημόνων από την Αγγλία. Παίχθηκε μόνο το πρώτο επεισόδιο της σειράς στην Αγγλία. Μετά οι παραγωγοί το αποκήρυξαν και παίχθηκε ολόκληρη η σειρά στην Αυστραλία και την Νέα Ζηλανδία. Απαγορεύτηκε σε άλλες χώρες. Οι δημοσιογράφοι προσπάθησαν να κυκλοφορήσουν σαν βιβλίο με χίλια βάσανα και αφού έκαναν αρκετούς συμβιβασμούς οι οποίοι και αναφέρονται στο βιβλίο. Είναι το “Alternative003” της Leslie Watkins, το οποίο έχει απαγορευτεί να κυκλοφορήσει στην Αμερική. Στην Ελλάδα μεταφράστηκε και κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις “Κονιδάρης”, με τον τίτλο “ΕναλλακτικήΛύση 3”. Αξίζει τον κόπο να το διαβάσετε αν το βρείτε.

Κωστής. 2 Ιουνίου 2011

Ο μπάρμπα-Σπύρος

Αν με ρωτήσετε να σας πω αν ο μπάρμπα-Σπύρος υπήρξε ευτυχισμένος στην ζωή του, δεν θα μπορέσω να σας απαντήσω με σιγουριά. Το βέβαιο όμως είναι πως ο μπάρμπα-Σπύρος την ζωή την έφαγε με το κουτάλι. Πέρασε πολλά.

Την μισή του ζωή την πέρασε σε πολέμους. Ξεκίνησε από 15 χρονών τότε που υπήρχαν ακόμη στην Κρήτη οι Τούρκοι, έλαβε μέρος σε πολλές μάχες μέχρι να εγκατασταθεί στο νησί ένα καθεστώς ημιαυτονομίας, πήρε μέρος στα αντάρτικα σώματα που πήγαν να πολεμήσουν στην Μακεδονία, μετά πολέμησε στους Βαλκανικούς πολέμους, στην Μικρασία, μέχρι και στον Σαγγάριο έφτασε.

Όταν τελείωσαν οι πόλεμοι, μετά την Μικρασιατική καταστροφή του '22, ο μπάρμπα-Σπύρος, δεν είχε τι να κάνει. Επέστρεψε στο χωριό και δεν τον χώραγε ο τόπος. Αυτός το μόνο που είχε μάθει από μικρός ήταν να κουβαλά όπλα και να πολεμά.

Εκείνη την εποχή όμως που έφευγαν, καραβιές ολόκληρες οι μετανάστες να πάνε να βοηθήσουνε να γιγαντωθεί η Αμερική, κάποιος άλλος χωριανός του πρότεινε να πάνε κι αυτοί μήπως βρούνε καλύτερη τύχη. Και έτσι ξενητεύτηκε ο μπάρμπα-Σπύρος. Πέρασε από το νησί Έλλις κι αυτός, και κάποια στιγμή βρέθηκε να σκάβει το κάρβουνο στις γαλαρίες της Πενσυλβάνια. Η σκόνη από το κάρβουνο όμως τον ενοχλούσε. Είχε μάθει όλη του τη ζωή να ζει έξω. Στο ύπαιθρο. Και παράτησε τις γαλαρίες και άρχισε να σκάβει τα βουνά και να στρώνει σιδηροδρομικές γραμμές κάπου στις βορειοδυτικές πολιτείες. Δεν τον ένοιαζε που όλοι οι υπόλοιποι εργάτες που δούλευαν μαζί του, πλάι του, ήταν όλοι κινέζοι και δεν είχε με ποιόν να πει μια κουβέντα.

Δούλεψε σκληρά. Πάντα υπήρχε δουλειά στην Αμερική. Ξεκίνησε και ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος, άνοιξαν τα εργοστάσια της πολεμικής βιομηχανίας και τα εργατικά χέρια ήταν περιζήτητα.

Τελείωσε ο πόλεμος και ο Σπύρος συνέχιζε να δουλεύει όπου μπορούσε να βρει δουλειά. Εργατικός ήταν, άντεχε τις βαρειές δουλειές και δεν τον χτύπησε αυτόν η ανεργία. Μάζευε όσα δολάρια του περίσσευαν, έστελνε πότε πότε και μερικά πίσω στην Κρήτη που έπιαναν τόπο γιατί βοήθησε και τους γονείς του όσο ζούσαν, παντρευτήκανε και οι αδερφές του, κάνανε οικογένειες και είχαν ανάγκες. Πολλά λεφτά δεν κατάφερε να μαζέψει. Άλλοι μπορεί να πρόκοψαν και νάκαναν περιουσίες στην Αμερική αλλά αυτός δεν κατάφερε και πολλά πράγματα. Ένα μικρό κομπόδεμα και μια μικρή σύνταξη που του έφτανε δεν του έφτανε για να ζήσει. Οικογένεια δεν έκανε ο ίδιος. Μοναχός του είχε φύγει για την Αμερική και μοναχός του γύρισε ύστερα από χρόνια πίσω, όταν ήταν πάνω από ογδόντα χρονών. Σκέφτηκε πως τα δολάριά του θάπιαναν περισσότερο τόπο πίσω στην πατρίδα. Θα μπορούσε να ζει πιο άνετα.

Ο Σπύρος είχε φύγει για την Αμερική έχοντας στον νου του μια εικόνα του χωριού και των ανθρώπων που άφησε πίσω του, όπως ήταν την εποχή που έφυγε. Όσο και να τον ενημέρωναν τα αραιά γράμματα που λάβαινε για τις αλλαγές στο χωριό και την οικογένεια που είχε αφήσει, η εικόνα αυτή δεν άλλαζε. Και τώρα που γύρισε στο χωριό τα πράγματα δεν ήταν όπως τα είχε αφήσει. Γνωστοί, φίλοι, συγγενείς και συνομήλικοι είχαν φύγει για το ταξίδι χωρίς επιστροφή, από την οικογένειά του ζούσαν ακόμη δυο γεροντοκόρες εγγονές της αδερφής του, ηλικίας κάπου ανάμεσα στα πενήντα και τα εξήντα, οι υπόλοιποι συγγενείς είτε είχαν αποδημήσει, είτε είχαν φροντίσει ν' αναζητήσουν αλλού καλύτερη τύχη και ζωή.

Το σπίτι του το πατρικό, ερείπιο πια, μόλις που έστεκε. Με τα λίγα χρήματα που είχε φέρει, έκανε μερικές απαραίτητες επισκευές για να μπορεί να μείνει κάπως ανθρώπινα. Η σύνταξη που ερχόταν ταχτικά από την Αμερική του επέτρεπε να ζει άνετα στο χωριό, οι ανάγκες του οι προσωπικές ήταν έτσι κι αλλιώς λιγοστές, και είχε την άνεση να κερνά κανένα τσίπουρο τους συγχωριανούς του στο καφενείο. Βοηθούσε και τις ανιψιές του κάπως, πληρώνοντας καμιά φορά τα βερεσέδια τους στον μπακάλη. Αυτές πάντως τον αγαπούσαν πολύ. Όσο και να μην τους έφερε τα περίσσια δώρα από την Αμερική, τον πρόσεχαν, του μαγείρευαν τον έπλεναν και τον καθάριζαν σαν νάταν πατέρας τους. Πάντα έβγαινε στο καφενείο με το σακάκι του το αμερικάνικο καθαρό και το πουκάμισο πάντα σιδερωμένο.

Περάσανε μερικά χρόνια ακόμη, οι άνθρωποι όλο και αραίωναν και ο Σπύρος κόντευε πια 90 χρονών. Τα πόδια του δεν τον κρατούσαν καλά και όλο και περισσότερο είχε ανάγκη το μπαστουνάκι του για να μπορεί να σέρνεται σιγά σιγά ως το καφενείο.

Όμως η μεγαλύτερη από τις δυο ανιψιές του, αρρώστησε από πνευμονία ξαφνικά τον περασμένο χειμώνα και δεν μπόρεσε να την ξεπεράσει. Μέσα σε δεκαπέντε μέρες πάει, χάθηκε κι αυτή.

Ο μπάρμπα-Σπύρος ήταν απαρηγόρητος. Δεν μπορούσε ν' ανεβεί την ανηφορίτσα από την εκκλησία που την έψαλλαν ως το νεκροταφείο. Ακουμπισμένος στον τοίχο της εκκλησίας περίμενε κλαίγοντας αυτούς που την είχαν συνοδεύσει στον τάφο της να γυρίσουν. Ούτε στο δρόμο της επιστροφής για το σπιτάκι του είχε ηρεμήσει.

-Μην κάνεις έτσι μπάρμπα-Σπύρο, τούλεγαν για να τον παρηγορήσουν. Έχεις την ανιψιά σου την Ελένη να σου παρασταθεί.

-Κι άμα ποθάνει κι αυτή μωρέ εγώ ίντα θ΄ απογίνω, απάντησε.

Κωστής.

Ιούνης 2011