Το φως στο τούνελ.

Χρόνια ακούμε πως βλέπουμε το φως στην άκρη του τούνελ που έχουμε μπει. Και είναι αλήθεια πως το βλέπουμε. Μόνο που το βλέπουμε να μικραίνει και ν' απομακρύνεται συνεχώς. Γιατί είμαστε καθισμένοι στο πίσω παράθυρο, στο τελευταίο βαγόνι του τραίνου.

Το τραίνο προχωρά κουβαλώντας την χώρα κι εμάς πάνω του κι εμείς, από το τελευταίο παράθυρο, βλέπουμε τι αφήνουμε πίσω μας. Βλέπουμε το παρελθόν μας, απώτερο και πιο πρόσφατο, τις μέρες και την ζωή που περάσαμε, να φεύγουν και να χάνονται.

Δεν βλέπουμε μπροστά. Δεν βλέπουμε που πάμε. Δεν βλέπουμε το μέλλον. Δεν ξέρουμε αν υπάρχει μέλλον.

Το τραίνο κινείται σε σταθερές γραμμές και ο μηχανοδηγός δεν έχει επιλογή. Δεν μπορεί να διαλέξει τροχιά. Διακοσμητικό στοιχείο είναι μόνο. Την τροχιά, την διαδρομή την αποφασίζουν και την καθορίζουν άλλοι. Και την αλλάζουν κατά βούληση. Είναι οι κλειδούχοι εκείνοι που με τους χειρισμούς των καθορίζουν προς τα που και πως θα κινηθεί το τραίνο.

Οι κλειδούχοι παίρνουν εντολές από το γραφείο κίνησης από τους σταθμάρχες. Έχουν τα τραίνα που κινούνται στην περιοχή τους υπό την εποπτεία τους και ρυθμίζουν την κίνησή τους. Και αυτούς πάλι τους ελέγχει και τους παρακολουθεί ο κεντρικός σταθμάρχης. Που τους ελέγχει όλους.

Κι αυτόν όμως πάλι, κάποιος τον έβαλε στην θέση ευθύνης του. Είναι εκείνος που παίρνει τις αποφάσεις. Ο αρχηγός του οίκου. Εδώ όμως χρειάζεται προσοχή. Μέχρι να φτάσουμε στον κεντρικό σταθμάρχη, τα πρόσωπα τα ξέραμε και τ' αναγνωρίζαμε. Ήταν όλα πρόσωπα υπαρκτά και πραγματικά. Τον αρχηγό του Οίκου δεν τον ξέρουμε. Μπορεί νάναι ένα πρόσωπο ή πολλά. Μπορεί να είναι ομάδα προσώπων. Όπως μπορεί νάναι και πολλοί και διαφορετικοί οι Οίκοι.

Έχουμε εμπορικούς Οίκους, οικονομικούς, συμβουλευτικούς, έχουμε Οίκους ανοχής, Οίκους αξιολόγησης. Πολλοί από τους Οίκους μπορεί να μην έχουν ένα και μοναδικό αντικείμενο. Μπορεί δηλαδή κάλλιστα ένας Οίκος αξιολόγησης να είναι συγχρόνως και συμβουλευτικός Οίκος και Οίκος ανοχής. Το ένα δεν αποκλείει το άλλο. Στα σίγουρα όμως δεν υπάρχει ανάμεσά τους Οίκος του Θεού. Οι Οίκοι όμως αυτοί είναι εκείνοι που αποφασίζουν και καθορίζουν την πορεία του τραίνου που μας κουβαλάει. Και αποφασίζουν και καθορίζουν το μέλλον μας κατά πως θεωρούν καλύτερο εκείνη την στιγμή. Την μια μέρα είμαστε σε μια τροχιά, σε μια γραμμή και την άλλη στιγμή διοχετεύουν εντολή στον κλειδούχο να μας ρίξει σε μια άλλη. Το μόνο που φροντίζουν είναι να βρισκόμαστε πάντα μέσα σε κάποιο τούνελ.

Ο μηχανοδηγός, αμήχανος εξακολουθεί ν' αδυνατεί να επέμβει και εμείς από το πίσω παράθυρο βλέπουμε το φως στην άκρη του τούνελ, την ζωή μας, να σβήνει σιγά σιγά.

Κωστής, Οκτώβρης 2012