Ο
αητός κι πέρδικα
Αητός την
πέρδικα θωρεί στην στράτα να προβαίνει
κι είχεν το
σώμα λυγερό, νύχια σαν τα κοράλια
κι εζήλεψεν
την χάρη τση και την περπατησιά τση
Λέει τση:
-”Πέρδικα που πας, όμορφη στολισμένη
και δεν
φοβάσαι τα θεριά που σε παραφυλάνε;”
-”Αητέ απού
'σαι στα ψηλά κι ούλο θωρείς τον κόσμο
διώξ' απ' τη
στράτα τα θεριά να πάω στον καλό μου”
-”Εγώ θα
διώξω τα θεριά, μ' άσε να σου σιμώσω
κι ένα φιλί
σου μοναχά θέλω να μου χαρίσεις”
Κι' η πέρδικα
που πίστεψε τα λόγια τα μεγάλα
τον αητό τον
άφησε κοντά της να ζυγώσει
Κι εκείνος
απού ζήλευγε στα νύχια την αρπάζει
την ομορφιά
της χάλασε κι πέρδικα εχάθη.
Κωστής,
Δεκέμβρης 2012
Kι έτσι χαμένη και (η καλόπιστη )πέρδικα ,μα πιο χαμένος κι ο αητός που απόμεινε μονάχος.....
ΑπάντησηΔιαγραφή