"Διεμερίσαντο τα ιμάτια μου εαυτοίς και επί τον ιματισμόν μου έβαλον κλήρον"

         Όσο προχωρά η εβδομάδα των Παθών, και ακούει κανείς τους ύμνους που ψάλλονται στις εκκλησίες μας, δεν μπορεί παρά να κάνει συνειρμούς και να σκέφτεται πως θα μπορούσαν οι ύμνοι που ακούγονται να' χουν γραφτεί για τα Πάθη της Ελλάδας και των Ελλήνων.

         Ειδικά αυτές τις μέρες, βλέπουμε, όλους εκείνους που έβαλαν το χεράκι τους για να έρθουν τα πράγματα στα χάλια που φτάσανε, να ξαναπαίρνουν θάρρος, να ανασυντάσσονται και να ετοιμάζονται για καινούριες επιδρομές. Για καινούριο πλιάτσικο.      

         Ν' αρπάξουν, αν έχει απομείνει ακόμη κάτι και τους ξέφυγε.

         Στον κλήρο βάλανε τα ρούχα του Χριστού οι πλιατσικολόγοι. Και τα μοιραστήκανε μεταξύ τους.

        Στην Βουλή ψηφίσανε νέα χρηματοδότηση για τα κόμματα. Να οργανώσουν προεκλογικές φιέστες, να μας πουν κι άλλα ψέμματα από τα μπαλκόνια.

        Λέει μια παροιμία, πως το πρωί και το βράδυ που ο ήλιος είναι χαμηλά στον ορίζοντα, βλέπει κανείς την σκιά του μεγάλη. Και καμαρώνει και θαυμάζει τον εαυτό του για το μπόι του και το μεγαλείο του. Έτσι είναι όλοι τους. Κανείς δεν φαίνεται να έχει επίγνωση που έχουν οδηγήσει την χώρα τα καμώματα και η ανευθυνότητά τους. Και όλοι μαζί, συνεχίζουν να κλωτσάνε το πεσμένο στην γη πτώμα. Όλοι μαζί πριονίζουν το κλαδί που κάθονται και καθόμαστε όλοι.

        Από την μια μεριά οι πολιτικοί όλων των παρατάξεων και αποχρώσεων. Δεν μπορεί κανείς να εξαιρέσει κανέναν. Κι αν κάποιος λέει πως δεν έχει ευθύνες, πως αντέδρασε, ο ίδιος είναι εκείνος που ανέχεται και βγάζει λάδι τους άλλους. Και ακόμη και λίγες ώρες πριν κλείσει η Βουλή για να γίνουν οι εκλογές και εκείνοι να ξανακάνουν επιδρομή για φρέσκα, προσπάθησαν, νύχτα, να περάσουν σωρηδόν τροπολογίες με φωτογραφικές διατάξεις, σε νομοσχέδια άσχετα, για να εξυπηρετήσουν ατομικά, τοπικά και πελατειακά συμφέροντα.

          Και βλέπεις άλλους πάλι, εκείνους που ξεκίνησαν το μεγάλο σεισμό, εκείνους που εξαπάτησαν το κόσμο λέγοντάς του πόσο εύρωστη είναι η Ελληνική Οικονομία και προτρέποντας τον κόσμο να πουλήσει μέχρι και το σπίτι του και να επενδύσει στο χρηματιστήριο, και έμεινε ο κόσμος που τους εμπιστεύτηκε στο δρόμο, να έχουν το θράσος να εμφανίζονται ξανά και να δίνουν, με συνεντεύξεις τους συμβουλές για το πως θα ξεπεράσουμε την κρίση.

           Δεν θα μπορούσαν από το χορό να λείπουν και οι συνδικαλιστές βέβαια. Που τώρα σέρνουν την ταφόπλακα για να την τοποθετήσουν πάνω στο πτώμα. Συνεχίζουν εκείνο που έχουν μάθει χρόνια τώρα να κάνουν, με την καθοδήγηση των απολιθωμάτων που τους καθοδηγούν : Να σταματήσουν κάθε γραμμή παραγωγής που υπάρχει στην Ελλάδα.

          Τα πάθη της Ελλάδας και των Ελλήνων δεν θάχουν τελειωμό. 

          Γιατί τα παθήματα δεν γίνονται μαθήματα.

         Και αντί κάποια μέρα ν' ακουστεί Αναστάσιμος Ύμνος, θ' ακούμε συνέχεια τη “Ζωή εν Τάφω”.

Εύχομαι Καλό Πάσχα σε όλους.

Κωστής. Απρίλης 2012