Φεύγω.

Ξε-φεύγω

Ευτυχώς που βρέθηκε η ευκαιρία. Μια οικογενειακή υποχρέωση στην Κρήτη. Και με την ευκαιρία αυτή, θα ξεφύγω λιγάκι. Έστω για λίγες μόνο μέρες.

Για λίγες μέρες θα πάψω να παίρνω μέρος στο reality game που παίζεται αυτό τον καιρό στην Ελλάδα. Ένα παιγνίδι που τους κανόνες του τους ξέρει μόνο ο μεγάλος αδερφός που καθορίζει τις τύχες μας. Και που τον συντονισμό και την παρουσίασή του έχει αναθέσει σ' αυτό που ονομάζουμε Κυβέρνηση.

Της έχουνε δώσει όλα τα σύγχρονα όπλα της τρομοκράτησης, του εκφοβισμού, του βασανισμού, της εξαθλίωσης και του υπέρτατου εξευτελισμού της αξιοπρέπειας των υπηκόων της.

Τα ψέμματα και η προπαγάνδα είχαν αρχίσει πριν ακόμη έρθουν στην εξουσία. Με το περίφημο “λεφτά υπάρχουνε”. Και μετά συνεχίστηκε με μεθόδους βασανισμού δοκιμασμένες και πετυχημένες.

Το μαρτύριο της σταγόνας σε συνδυασμό με περισσότερα ψέματα. Σιγά σιγά άρχιζαν να μας ποτίζουν με δόσεις των προβλημάτων. Και των αναγκών που υπάρχουν να βοηθήσουμε όλοι μαζί να τα ξεπεράσουμε, μια που “όλοι μαζί τα φάγαμε”. Και ποιοί πληρώνουν για τις ανάγκες που υπάρχουν η που δημιούργησαν ; Ποιοί κλήθηκαν να πληρώσουν τα σπασμένα ; Εκείνοι, δυστυχώς, που συμβολή τους στην δημιουργία της κρίσης, ήταν η μικρότερη. Κι όσο πιο πολλή αφαίμαξη τους γίνεται, τόσο και απομακρύνεται η προοπτική της εξόδου από το λούκι. Και τόσο προσπαθούν να τους απομυζήσουν. Αν είναι δυνατόν να τους κόψουν και τον αέρα που αναπνέουν.

Η μέθοδος του καλού και του κακού στην ανάκριση, βοηθά και αυτή. Πάρα πολύ. Ξεκινάμε να διαρρέουμε στα πέριξ τον τρόμο της υποτίμησης, της πτώχευσης, της προοπτικής της επιστροφής στην δραχμή. Τρομοκρατούμε τον κόσμο και τον πανικοβάλλουμε σε σημείο που να μην ξέρει που να στραφεί να βρει λίγη ελπίδα. Κι ο απελπισμένος και απεγνωσμένος, την άλλη μέρα βλέπει να του φέρνουν την απλόχερη βοήθεια του ΔΝΤ με την περίφημε 5η δόση. Και είναι οι σωτήρες μας αυτοί που χθες μας έκλεβαν το σάλιο από το στόμα.

Η επιστημονική προπαγάνδα και η παραπληροφόρηση είναι ένας άλλος δοκιμασμένος τρόπος εξαπάτησης. Εκατομμύρια λαών την έχουνε υποστεί στο παρελθόν, κάτω από καθεστώτα που νομίζαμε πως έχουνε πια εκλείψει για πάντα. Στρατιές κίτρινων κοντυλοφόρων έχουν επιστρατευτεί να την υπηρετούν. Θέλουν να λέγονται δημοσιογράφοι και κάνουν τα κόκαλα εκείνων που πραγματικά τίμησαν την δημοσιογραφία να τρίζουν. Και στα έντυπα μέσα τους διαβάζουμε και στα ηλεκτρονικά τους βλέπουμε και τους ακούμε να μας αναλύουν τις απόψεις τους. Να μεταδίδουν και να σχολιάζουν τα γεγονότα κατά πως τους έχουνε δασκαλέψει. Κι έχουν εκείνο το σοβαρό και πένθιμο, σαν Μεγάλη Παρασκευή, ύφος, όταν μας περιγράφουν πόσο δύσκολα είναι τα πράγματα. Η μιλούν απαξιωτικά για το κίνημα των αγανακτισμένων που κατακλύζει την Ελλάδα. Δεν ξέρω πόσα γράμματα ξέρουνε ή μέχρι το πόσο έμαθαν να μετράνε. Γιατί από τα νούμερα που προσπαθούν να διαβάσουν από τα κείμενα που τους έχουν δώσει, πάντα λείπουν κάτι μηδενικά από το τέλος.

Είναι όμως όλοι τους καλοντυμένοι. Πάντα στην πέννα. Και τρέχουν από κάτω ταινίες που μας λένε που ντύνονται και που στολίζονται οι κύριοι αυτοί και οι κυρίες, με κουστούμια και ενδύματα που κοστίζουν όσο δυο χρόνια της σύνταξης που παίρνουν οι περισσότεροι από τους ταλαίπωρους υπηκόους και που πάνε και αυτήν τώρα να την κουτσουρέψουν κι άλλο.

Σε λίγο θ' αρχίσουν να μας λένε πως θα ξεκινήσει η επιδότηση της τελευταίας κατοικίας. Της οριστικής μας. Και πως όποιος φροντίσει να την αποκτήσει και να εγκατασταθεί σ' αυτήν σύντομα, θάχει πολλαπλά οφέλη. Γιατί εκεί σπρώχνουν τον κόσμο. Όλοι τους.

Θέλω να ξε-φύγω απ όλα αυτά. Από τις διαφημίσεις των ειδών πολυτελείας. Αλήθεια σε ποιό κοινό τις απευθύνουν ; Θα χορτάσει με τις διαφημίσεις εκείνος που μοιράζει το σουβλάκι στα δύο για να φάει και την άλλη μέρα και που τώρα το κατατάσσουν και αυτό στα είδη πολυτελείας με 23% ΦΠΑ και θα φτάσει τα 7 ευρώ; Και του πασάρουν τα ένθετα των εφημερίδων και των περιοδικών με διαφημίσεις ή διαφημιστικά ρεπορτάζ για την δημιουργία του τάδε επώνυμου σεφ; Που μόνο να περάσεις απ' έξω από χώρο που παρουσιάζει τις δημιουργίες και τύχει να μυρίσεις τις εμπνεύσεις του σε χρεώνουν 100 ευρώ το κεφάλι.

Σε ποιούς άραγε απευθύνουν τις διαφημίσεις των εξωτικών παραδείσων και των ονειρεμένων ξενοδοχείων και τους προτρέπουν ν' αδράξουν την ευκαιρία και να περάσουν εκεί τις διακοπές τους;

Θέλω να κλείσω τα μάτια μου και τ' αυτιά μου σε όλα. Έστω για λίγες μόνο μέρες. Δεν με αφορά και δεν θέλω να βλέπω ότι έχει σχέση με life-style. Δεν με αφορά που 100 άνθρωποι, πάντα οι ίδιοι, ανακυκλώνουν και ανακυκλώνονται τα τελευταία χρόνια και επαναλαμβάνει και αντιγράφει ο ένας τον άλλο παρουσιάζοντας στις σχετικές εκπομπές την ψευδαίσθηση και την εικονική πραγματικότητα του κόσμου τους.

Δεν με αφορά και δεν με συγκινεί στο κάτω κάτω η βλαχογκλαμουριά των γάμων ντόπιων περσόνων της τηλεόρασης και ξένων γαλαζοαίματων. Είτε σε απ' ευθείας συνδέσεις και αναμεταδόσεις, είτε σε επαναλήψεις.

Παρεμπιπτόντως τώρα άρχισαν να εμφανίζονται και τα εποχικά φρούτα. Μόλις ζέστανε λίγο ο καιρός, άρχισαν οι μεταδόσεις από τις πλαζ. Και μας παρουσιάζουν τους τόνους της κυτταρίτιδας σε δόσεις των 100 κιλών, στολισμένης με μπριγιάν, πάνω στις ξαπλώστρες των 50 ευρώ ημερησίως, από τις καθώς πρέπει πλάζ των νησιών των νεόπλουτων. Ποιός σου είπε αγάπη μου πως είναι της μόδας φέτος τα μπριγιάν με την κυτταρίτιδα; Αφού κουβαλάς τόσα άλλα πάνω σου τι τα θέλεις κι αυτά;

Θέλω να ξε-φύγω. Έστω για λίγες μέρες. Από τα κόμματα. ΟΛΑ. Που αφού δεν μπόρεσαν να καπελώσουν τους διαδηλωτές στο Σύνταγμα και αλλού, τεχνηέντως τους απαξιώνουν και προσπαθούν να τους υπονομεύσουν Και εκεί είναι όλη η ομορφιά των αγανακτισμένων. Που το κίνημά τους είναι ακηδεμόνευτο και αυθόρμητο. Και που δείχνει ακριβώς την αδυναμία των κομμάτων να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων.

Το απολίθωμα της παραδοσιακής αριστεράς ζει στον κόσμο του. Λέει και υποστηρίζει τα ίδια πράγματα τα τελευταία εκατό χρόνια. Δεν έχουν πάρει ακόμη χαμπάρι πως ο κόσμος έχει αλλάξει και γυρίζει ανάποδα και με την βοήθεια την δική τους. Με την καπήλευση και το καπέλωμα κάθε μορφής αγώνα. Αντί να βγάλουν τις παρωπίδες τις κλείνουν περισσότερο.

Οι άλλοι πάλι αρέσκονται να προτρέπουν σε ανταρσία, ανυπακοή και αναρχία. Και έχουν χάσει κάθε ίχνος σεβασμού και αυτοσεβασμού. Αν τους ακούει κανείς και τους ακολουθεί, φαίνεται να συμμετέχει στην προσπάθεια που κάνουν να καταλυθεί το Κράτος. Και κάθε έννοια δικαίου.

Από την άλλη μεριά φαίνεται νάχουνε χάσει τον μπούσουλα. Προχωρούν αυτοσχεδιάζοντας. Κάθε μέρα, έχει το δικό της πρόγραμμα. Όλα είναι ρευστά. Ήξεις αφίξεις.

Και εναντίον και υπέρ του μνημονίου. Θέσεις ξεκάθαρες, πρόγραμμα πορείας δεν υπάρχει. Αυτά για κόμμα που φιλοδοξεί κάποτε να γίνει εξουσία.

Λίγο παραπέρα ο άλλος βρήκε τρόπο, με κορώνες ρητορικές, περίσσιο λαϊκισμό και ανευθυνότητα και σπέρνοντας το μίσος για οτιδήποτε δεν είναι Ελληνικό, να προσεταιριστεί πλήθος ταλαιπωρημένων και δυσαρεστημένων. Και έχει την αυταπάτη πως αυτό που κάνει είναι πολιτική.

Στον υπόλοιπο πολιτικό χώρο τώρα, στην κυβερνητική παράταξη και τους γύρω, φαίνεται σαν καθένας απ' αυτούς πατά κάθε πόδι σε διαφορετική βάρκα. Και αγωνίζονται να σταθούν όρθιοι. Λέγοντας φωναχτά για την αντίθεσή τους στα μέτρα και τα μνημόνια αλλά ψηφίζοντάς τα.

Και που οδηγούν όλα αυτά τον τόπο; Εκεί που του είναι γραμμένο. Στον πάτο.

Θέλω να ξε-φύγω. Έστω για λίγες μέρες. Να μη μου τριβελίζουν το μυαλό καθημερινά όλα αυτά. Να βρεθώ στο χωριό μου. Να περπατήσω ξανά, όσο ακόμη με βαστούν τα πόδια μου, πάνω στα βουνά της Κρήτης. Στις Μαδάρες των Λευκών Ορέων. Μπορεί ξανά να με περιμένει εκεί ο αετός από πέρυσι.

Θέλω να κάτσω να δροσιστώ στην βρύση του χωριού μου. Κάτω από τα πλατάνια. Ν' ακούσω πάλι τ' αηδόνια και τα κοτσύφια να κελαηδούν. Κι αν με πάρει ο ύπνος το μεσημέρι κάτω από τα πλατάνια, μπορεί νάρθει στ' όνειρό μου η νεράιδα να με πάρει στον κόσμο της.

Έστω για να γλιτώσω για λίγο από τούτον τον κόσμο.

Κωστής. Ιούνης 2011.

Υ.Γ. Θα μου λείψετε όλοι όσο θα λείπω. Μα θα σας σκέφτομαι όλους.